Kolombiya ormanının derinliklerinde silahlı, gerilla savaşında eğitilmiş ve acımasız bir düşmana karşı savaşan bir Avrupalı. Kolombiyalı Ejército de Liberación Nacional’den (ELN) bir enternasyonalist ile röportaj yapma fırsatımız oldu.
Castellano’da ELN kısaltmasını taşıyan Ulusal Kurtuluş Ordusu, 50 yılı aşkın süredir Kolombiya devletiyle savaş halindedir ve onu devirmeyi hedeflemektedir. Küba devriminden ve komünist kurtuluş teolojik rahiplerinden esinlenen Marksist-Leninist bir gerilla. Ordu, sağcı paramiliter güçler, narko kartelleri ve çokuluslu ortaklıklar ile on yıllarca süren savaş sırasında ELN hemen hemen her siyasi durumda hayatta kalmayı öğrendi ve şimdi yeniden hızla büyüyor. ELN sadece askeri bir organizasyon değil, Kolombiya hükümetinin ihmal ettiği insanlar için fiilen bir hükümet. Kolombiyalı ikinci büyük gerilla FARC-EP’nin bir “barış antlaşması” imzalamasından sonra, ELN şu anda Kolombiya’daki bir numaralı halk düşmanı oldu.
ELN’de enternasyonalist bir gönüllü ile röportaj yapma fırsatımız oldu. Yetkililer onun varlığını bilselerdi, ünlü FARC-EP gerillasının ve Hollandalı enternasyonalist Tanja’nın kökenini keşfettiklerinde olduğu gibi, yanlarında olacaklardı. Bu görüşme için alınan güvenlik önlemleri yüksekti, görüşme ortağımızın gerçek kimliği gizli kalıyor. İlk kez bu konuşma, ELN’de görev yapan Avrupalı bir gönüllü enternasyonalistin yaşamına dair bir fikir veriyor.
Başlamak için, Kolombiya’da nereye yerleştirildiniz?
Kolombiya’nın Llano bölgesi ve çevresindeki Arauca, Meta ve Boyacá bölgeleri. Kent gerillası olan “Urbano” olmak yerine çoğunlukla kırsal kesimde ve dağlarda konuşlandım.
ELN’e katılmaya nasıl geldiniz ? Ne oldu senin hedefin?
ELN’e katılmayı düşünmeden önce Kolombiya’da hükümetin baskısı nedeniyle arkadaşlarımı kaybettim. Katılma kararım Kolombiya’daki deneyimlerime dayanıyordu ve elbette devrimci tavrım tarafından yönlendirildi. Tüm süreç organikti. Katılmak için batıyı terk etmedim. Yine de, bir Marksist-Leninist olarak doğal olarak isyancılara ve ayrıca yasal siyasi harekete sempati duyduğumu söyleyebilirim.
Uzun uzun çalıştım ve düşündüm ve Kolombiya’yı tüm dünyayı boğan emperyalist zincirin zayıf halkası olarak önceliklendirmek için çok güçlü stratejik nedenler olduğunu fark ettim. Kolombiya, Latin Amerika’daki ABD çıkarları için hayati önem taşıyor. Ülkenin de bu gerçeği doğrulayan uzun ve önemli bir Marksist direniş tarihi var. ABD, ülkeyi kendi kalesi ve kıtadaki en önemli müttefiki olarak görüyor, bu nedenle buradaki zafer, tüm dünya için emperyalizme karşı mücadelede büyük bir başarı olacaktır. İnanılmaz derecede dönüştürücü olabilirdi – Güney Amerika kıtasında, onlarca yıllık müdahaleden sonra, genellikle Kolombiya tarafından yönetilen bir çizme boynundan kaldırılırdı.
Uluslararası bir gerilla olarak günlük hayatınız nasıldı?
Saldırı odaklı bir taburun üyesiydim. Operasyon üssümüz çoğunlukla dağlarda idi, ama bazen sivil topluluklarda da bulunduk. Ana hedefimiz küçük çaplı çatışmalarda bu bölgedeki düşmana saldırmaktı ve büyük çokuluslu şirketlerin altyapısını hedef aldık. Dağlardaki güvenli alanlar arasında hareket eden ve yerel kırsal toplulukları koruyan, bölgedeki bir birim olarak varlığımız, devleti çok fazla zaman, para ve emek yatırmaya zorluyor. Ne olursa olsun bunu hareketimiz için bir başarı olarak görüyoruz.
Günlük rutinimiz bolca yürüyüş ve fiziksel eğitim, düşmanı takip etme, silah eğitimi – temelde saldırı faaliyetlerine hazırlık olarak düşünülebilecek her şeyi içeriyordu. Herkes nöbetçi olarak günde iki saat geçirir ve sırası geldiğinde herkes yemek yapar ve temizlik yapar. Mümkün olduğunda siyasi eğitim de var.
Dürüst olacağım – dağlarda hayat çok zor. Aşırı derecede tecrit edilmişsiniz, açlık ve yetersiz beslenme alışılmadık bir durum değil ve Kolombiya ordusu, sizin varlığınızın işaretlerini arayan insansız hava araçları ve uçaklarla sürekli olarak başı çekiyor, ordunun size sürekli olarak hatırlatmaya çalıştığı bir gerçek. Bu şartlarla başa çıkmak, bu mücadelede en ölümcül gaziler için bile zordur.
ELN’de diğer uluslararası gönüllülerle tanıştınız mı?
Şu anda ELN’de olan başka bir Batılı enternasyonalist tanımıyorum. Bununla birlikte, 1998’deki ölümüne kadar ELN’e başkanlık eden Manuel Perez de dahil olmak üzere geçmişte İspanya’dan bir dizi enternasyonalist vardı. Bununla birlikte, Venezuela ve Ekvador gibi çeşitli Latin Amerika ülkelerinden birçok enternasyonalist var. Uzun yıllar boyunca kendini büyük ve kararlı bir devrimci olarak kanıtlamış Hollandalı bir kadın, Tanja Nijmeijer, Kolombiya’nın FARC EP’sine katıldı. Tanja’nın Kolombiya devrimci mücadelesi için Hollanda’da kaldığından çok daha yararlı olduğuna eminim.
Başlangıçta ELN’e katılmak istemedim. Fırsat Kolombiya’da biraz zaman geçirdikten sonra kendiliğinden geldi. Kolombiya devletinin şiddeti nedeniyle isyancıların ihtiyaç duyduğu gizli olmak, özellikle yerel gerçeklik hakkında çok az bilgiye sahip bir yabancıysanız, Kolombiya’da yurtdışından silahlı bir hareketle iletişim kurmayı zorlaştırıyor. Ayrıca, üyelik için bile değerlendirilmeden önce yerel bir topluluğun güvenilir bir üyesi tarafından doğrulanmalıdır.
ELN, enternasyonalistlerin katılmasına açıktır, ancak bu kolay bir süreç değildir.
Kolombiya’da geçirdiğiniz zamanı düşündüğünüzde, aklınıza gelen ilk anlar hangileridir?
Üniformamı ilk kez giydiğimde, temsil ettiği ve ima ettiği şey nedeniyle çok önemli bir andı. Üniforma, kapitalizme ve emperyalizme direnme taahhüdünü, hayatınızı kaybedebileceğiniz bir savaşa katıldığınızın kabulünü temsil ediyor.
En iyi zamanlar, küçük anların keyfine vardık: içeride. Birlikte güldüğümüzü hatırlıyorum, bazı konuşmalarımız – basit şeyler. Öğle yemeğinde veya bir akşam kahvesinde konuştuk. ELN’nin kırsal gerilla saflarının büyük çoğunluğunu oluşturan köylüler parlak bir mizah anlayışına sahipler ve kendilerini fazla ciddiye almamaya çalışıyorlar. Eğitim seansları sırasında, yoldaşların kendilerini şu ya da bu şekilde utandırmaya eğilimli olduğu çok fazla kahkaha var.
Yoldaşların içeride öldürüldüğünde çok acıyor. Zaman zaman hala birlikte hizmet ettiğim yoldaşların ölüm haberlerini alıyorum. Yoldaşlarımın sık sık Venezuela ordusu tarafından içeride öldürüldüğünü bilmek daha da acıtıyor. Tanıdığım en önemli komünistlerden bazıları Venezuela ordusu tarafından öldürüldü. Diğerleri, bir üyelik döneminden sonra alışılageldiği üzere, ELN’yi izinle ve iyi niyetle terk ettiler.
Her zaman hatırlayacağım bir başka şey de gerçek arkadaşlık duygusudur: içsellik – birbirlerine ve birlik içindeki herkes için gerçek, derin ve doğal bir takdir. Hepsi aynı fedakarlığı yapıyorlar, aynı mücadelenin üyeleri ve aynı risklere maruz kalıyorlar. Elbette bu, yasal, kentsel siyasal hareketlerde bulunabilecek olandan daha derin bir bağ yaratır. Kendimizi kanıtlıyor, birbirimize olan bağlılığımızı ve mücadeleye devam ettiğimiz her gün verdiğimiz mücadeleyi kanıtlıyoruz. Karşılaştırılabilir bir örnek bulmak zordur.
Venezuela ordusu, ana akım medyanın Venezuela’nın gerillaları desteklediğini iddia etmesine rağmen ELN ile savaşıyor mu?
Venezuela ordusunun isyancıları desteklediği doğru değil – bu, Venezuela devletine yönelik saldırıyı haklı çıkarmak için bir yalan. Venezuela ABD tarafından sosyalist bir ülke ve emperyalizme tehdit, düşman olarak görülüyor. Yabancı bir ulustaki “teröristleri” destekledikleri ifadesi, gelecekteki olası bir savaş için onay almak ve “müdahale” için eski bir manuel hile. Bu tür bir tavrın kanıtı her yerde – sadece geçen yıl Guiado destanına ve başarısız darbe girişimlerine ve Irak ve Afganistan’ın 2003’te nasıl “devletin terörizm sponsorları” olarak görüldüğüne bakın.
Kolombiyalı komünistlerin Venezuela ordusu tarafından öldürülmesi Kolombiyalı devrimciler arasında biliniyor, ancak medya bunu haber yapmıyor ve uluslararası alanda sessiz kalıyor. Venezuela’nın Kolombiyalı isyancılara neden düşman olduğundan tam olarak emin değilim. Belki de “terörün sponsorları” iddiasını desteklemek için gerçek kanıt sunma korkusundan. Belki de Venezuela ordusu egemenliğini doğru ve gerici bir şekilde anlıyor ve Kolombiyalı komünistlerin ölümünü görüyor: Şafakta hava saldırıları ve saldırılardan korunmak isteyen yabancı silahlı gruplara karşı sınırlarının içinde.
Ancak tek bildiğim şudur: Venezuela ordusu, sınırları içinde bulduğu Kolombiyalı komünistleri rutin olarak öldürür. ELN ile çalışmıyorsunuz – hepimizin istediği kadar.
Bir gerilla olarak hayat ne kadar tehlikelidir? Senin için ne kadar tehlikeliydi?
Bir öğleden sonra, hava tamamen kararmadan hemen önce – saat 18.00 civarında dağlarda zifiri karanlık oluyor ve hiçbir şey göremiyorsunuz – operasyon üssümüz, bize doğru gelen çeşitli askeri helikopterlerin ve bombardıman uçaklarının sağır edici sesiyle alarma geçti. Sanki onlar bizim orada olduğumuzu biliyorlarmış gibi. Düşman kara kuvvetleri, günü geçirdiğimiz derme çatma mutfağımıza doğru ilerledi (gün boyunca burayı sık sık buluşma noktası olarak kullandık) ama neyse ki onları hamaklarımıza gidip orada uyumaları için sadece yirmi dakika önce temizledik. Ancak, ordu sadece on dakika uzaklıkta olduğu ve hızla yaklaştığı için güvende değildik. Tüm ses düzeni, motorların uğultusu tarafından yönetiliyordu. Bizimle birlikte olduğunu düşündük.
Bana öğretildiği gibi bir ağacın arkasına siper aldım, ancak düşman bize her taraftan geldiğinde neredeyse anlamsız görünüyordu – bizi kuşattılar ve operasyonları açıkça iyi organize edilmişti. Şans eseri, 14 kişilik grubumuzun lideri ve en yakın yoldaşım, Venezuela ordusu tarafından ölene kadar bizi dağın aşağısına götürmeye karar verdi. Birimdeki gerginliği hissedebiliyordunuz, zor bir durumdu.
Helikopterleri her zamanki rotalarımızı, girişlerimizi ve çıkışlarımızı keşfetmişti. Askerler, varlığımızın kanıtını bulmak için araçlarını mutfağımıza park ettiler ve öngörülemeyen bir çözüm bulamazsak tam konumumuzu belirlemelerinin çok uzun sürmeyeceğini biliyorduk. Kolombiya ordusunda bizim sahip olmadığımız gece görüş cihazları vardı ve gece zifiri karanlıktı. Etrafımız sarılmıştı ve kaçma vaktimiz azalıyordu. Tek şansımızın dik, aşırı büyümüş dağın yamacından aşağı kayarak ve geri çekilmemizde tamamen yeni bir yol izleyerek inmek olduğuna karar verdik.
Dağın tepesinden inmemiz yaklaşık bir saatimizi aldı, ardından nehrin aşağısına doğru 8 saatlik bir yürüyüş ve biraz uyumak için yeterince mesafe ve örtmek için başka bir dağa çıktık. Başka bir dağın dik yamacında uyuduk. Dağın yamacından düşmemi önlemek için bacaklarımla bir kütüğün etrafında uyudum. Yerel bir yerli grubun bize acilen ihtiyaç duyduğumuz desteği sunduğu ovalara varmak, ordu hemen arkamızdayken yaklaşık iki günümüzü aldı.
Bazen tepemizde dronlarının sesini bile duyabiliyorduk. Sonunda, bize yönelik yoğun operasyona rağmen, dağlarda hayatta kalma ve gerilla taktiklerini uygulama tecrübemizle birleşen arazi bilgimiz hayatımızı kurtardı – ve iyi planlanmış bir kontrgerilla pusu eylemi gerçekleştirmeyi başardık. Dünyanın gördüğü en askeri tehlike devleti olan ABD’yi finanse eden ve silahlandıran devlet.
Gelecekteki uluslararası gönüllülerin geleceği hakkında ne söylersiniz? Tek Batılı olmak nasıldı?
ELN’e katıldığımda, yakında unutmayacağım bir konuşma yapan birkaç yüksek rütbeli siyasi komutan tarafından karşılandım. ELN’nin “kapitalizme ve emperyalizme karşı uluslararası mücadeleye bağlı” olduğunu ve özellikle Batı ülkelerinden gelen uluslararası destekten büyük ölçüde yararlanacağını ilan ettiler. Komutanlar, emperyalist uluslarda hükümetler ve proletarya arasında ayrım yapmaya büyük özen gösterdiler. Batı’daki işçilerin jeopolitik gücüne rağmen, egemen sınıfları tarafından hâlâ acımasızca sömürüldüklerini anladılar.
Devrim konusunda aşırı derecede dogmatik ve katı olan ve bir Fransız olarak yalnızca Fransa’da sosyalizm, Meksika’da bir Meksikalı, Almanya’da bir Alman vb. İçin savaşması gerektiğine inanan bazı Marksistler var. Evet, bir ulustan gelen biri, o ulustaki şartları daha iyi ve daha derinden anlayacaktır, ancak bu her zaman onun sadece geldiği yerde savaşabileceği anlamına gelmez. Che Guevara’nın önemli mirası, uluslararası gönüllülerin faydalarını açıkça gösteriyor. Daha yeni bir örnek, FARC EP’den Tanja Nijmeijer’dir. Muhtemelen Kolombiya mücadelesinde Hollanda’dakinden daha etkili olduğundan şüpheleniyorum. Kürdistan’daki Uluslararası Özgürlük Taburu, IŞİD’e karşı anti-faşist savaş sırasında Minbic ve Rakka’nın kurtuluşunda etkili oldu. ELN’den Manuel Perez’den daha önce bahsetmiştim. Perez bir zamanlar yabancı bir casus şüphesiyle yakalanmış olsa da, ELN’nin en yüksek siyasi lideri haline geldi ve birkaç on yıllık silahlı mücadele sırasında büyük bir devrimci olduğunu kanıtladı. Tarih boyunca birçok başka enternasyonalist, doğduğunuz yerde kalmanın bazen bir komünist için her zaman en iyi strateji olmadığını göstermiştir.
FARC-EP’nin kurucusu ve Kolombiya Komünist Partisi Merkez Komitesi’nin eski üyesi Manuel Marulanda bir keresinde şöyle demişti: “Her 100 komünist için mahkumiyetlerinden ötürü ölmek isteyen sadece 30 civarında kişi var. Ve bu 30 kişiden sadece 10 kadarı silahlı mücadelede fedakarlığa ve mücadeleye katlanmaya istekli olacak. ”Her zaman birçok şehirli aktivist vardır: dünyanın her yerinde, özellikle Batı’da, romantik Imagine ile yasal savaşlara katılanlar. bir gün şanlı bir silahlı mücadeleye katılmak – ama genellikle komünist eksikliği vardır: gerçekten savaşmaya hazır olanlar, tüm zorluklarıyla böyle bir hayatı seçmeye hazır olanlar, özellikle Kolombiya gibi ülkelerde,
Birisi gerçekten bu yola gitmeye hazır olduğunda, biri alçakgönüllülükle belki de hiç kimsenin deneyimlerini bilmeyeceğini ve riskleri, sorumlulukları ve sürekli öğrenmeyi kabul etmeye ve olmaya istekli olursa hayatlarını kolayca kaybedebileceklerini kabul etmek istediğinde Gerilla yaşamının gerektirdiği gibi özeleştirel, o zaman bu kişinin muhtemelen silahlı mücadele için kentsel, hukuk mücadelesinden daha değerli olduğunu söyleyebilirim.
Kaynak:lowerclassmag.com
Yorumlar kapalı.