(Yeni)İtalyan Komünist Partisi neden İtalyan yetkililer tarafından baskı görüyor? Aslında, 25 yıldan fazla bir süredir İtalyan Yetkililer (n) PCI’nin “kervanına” karşı saldırıyorlar. Bu ifadeyle, hem 1970’lerin sonundan beri çalışmalarıyla en azından bir şekilde 2004’te kurulan (n) PCI’nin inşasına katkıda bulunan organizma ve bireyleri hem de bugün faaliyetlerinde, en azından bir dereceye kadar (n) PCI tarafından yayılan kavram ve çizgiden esinlenmiştir. İtalyan Yetkililer (AI), bu organların ve kişilerin faaliyetlerini binlerce şekilde engelledi. Özellikle terörizm suçlamasına dayanan tekrarlanan adli yargılamalarda: burjuvazinin düşmanlarını lekelemeye çalıştığı ve onlara karşı mücadelede her yasayı ve her sınırı ihlal ettiğini haklı göstermeye hizmet ettiği klasik suçlama, bugün . Filistin ve Lübnan’da İsrailliler gibi veya Irak ‘ta Amerikalılar.
Şu anda İtalya’da, Bologna Cumhuriyet Savcısı tarafından yürütülen ve terörizm suçlamasına dayanan sekizinci yargı sürecindeyiz. Buna ek olarak, 2003 yılında AI, Fransız makamlarını, Fransa’da ikamet eden (n) PCI üyeleri ve sempatizanlarına karşı terörizm için adli kovuşturma açmaya da teşvik etti: halen yargılaması devam etmekte olan Giuseppe Czeppel yoldaş var. Halihazırda bir buçuk yıldır ben acı çektim ve yoldaş Angelo D’Arcangeli 4 ay hapis ve hala adli kontrolün kısıtlamaları altındayız,
Bunlar gerçekler ama bu baskılar neden?Neden bu kadar öfkeyle üzerimize geliyorlar?
İtalya’da, diğer tüm emperyalist ülkelerde olduğu gibi, yetkililer birkaç yıldır sürekli olarak kısıtlıyorlar, hatta daha önce proleter devriminin ilk dalgasında halk kitlelerinin yasa gereği kazandığı özgürlükleri ve demokratik hakları. Burjuvazi, halk kitlelerinin burjuvaziden kopardığı medeniyet ve refah kazanımlarını ortadan kaldırır, kemirir veya altüst eder. Sonuç olarak ve buna paralel olarak, onun yetkilileri, direnenleri ve hatta halk kitlelerinin direnişini savaşların,işgallerin tasfiyesine teşvik eden, harekete geçiren, örgütleyen ve yönlendiren merkezler olan veya olabileceğine inananları bastırıyor.
PCI (n) “kervanına” yönelik baskı, tamamen bu bağlamın içine giriyor. Birçok ileri işçi, dürüst ve savaşan sendikacılar, genç isyancılar, kararlı kadınlar, mücadeleci göçmenler vb. gibi biz de zulüm görüyoruz. Son otuz yılda başka hiçbir organizasyona veya siyasi alana karşı yapılmayan (n) PCI “kervanına” karşıyapılıyor. Söylemlere karşı bile özel bir öfke var. Onlar da komünisttir…bunun sebebi, 1980’lerin başından beri (n) PCI’nin “kervanını” karakterize eden anlayış ve çizgidir.
Kısacası, burjuvaziden mutlak örgütsel bağımsızlık ve ideolojik ve siyasi koşulları kabul etmeme anlayışımızla ve rejimin, bir örgütün “siyasi yaşam” a aşama aşama katıldığının ayrımında olmasıyla ilgilidir. Yargı, terörizm suçlamasını bize zulmetmek, yani saldırı veya benzeri faaliyetlerde bulunmak veya planlamak için kullandı: bu suçlamalar hiçbir zaman yargılamanın sınavına girmedi. Çoğunlukla suçlanan yoldaşlar beraat etti ya da suçlama reddedildi. Elbette burjuvazinin bize verdiği önemli zarar (aramalar, adam kaçırma, göazaltı, tutuklama, yargılama, gözdağı, iki sitenin karartılması) hala devam ediyor.. Bu, neden bu suçlamayı yükseltmeye devam ettiğini açıklıyor. Aslında 25 yıl içindeki yargı sürecinde, sekizinci sıradayız ancak zulüm ve zulmün nedeni bu değil.
Bu, (n) PCI’nin gizli kalması meselesi bile değildir: zulüm, (n) PCI’nin kuruluş kongresinin Hazırlık Komisyonu’nun yeraltına inip “Partiyi inşa etme” çizgisini benimsemesinden çok önce, 1980’lerin başında başladı. “gizliden başlayarak”, ancak 1998’de arttı. Faşizmin yaptıklarına karşın, komünist olmayı açıkça yasaklayan burjuvazi, komünistleri engellemek için araçsal bir suçlama kullanıyor. Aslında komünist olmayı yasaklayacak siyasi koşullar mevcut değil. Araçsal suçlamalar ve diğer idari önlemlerle burjuvazi, Komünistler için hayatı zorlaştırıyor ve faaliyetlerini engelliyor.
“Burjuvaziden mutlak örgütsel bağımsızlık” ile neyi kastediyorsunuz? PCI’nin “kervanı”, komünist ya da devrimci olduğunu iddia eden ama burjuvazinin zulmetmediğini ya da en azından gösterdiği öfkeyle zulmetmediğini iddia eden diğer örgütlerden ne anlamda burjuvaziden daha bağımsız olabilir?
Yasal olarak İtalya’da, neredeyse tüm emperyalist ülkelerde olduğu gibi, Anayasa ve yasalar, sendikal faaliyetlere ve diğer haklara izin verdikleri için siyasi faaliyete de izin verir. Nitekim kanunlar, iyi tanımlanmış kısıtlamalar dışında her vatandaşın hakkı olarak siyasi faaliyette bulunma hakkını onaylar ve korur. Bunda, anayasa ve yasalar, geçmişte verilen mücadelelerin sonuçlarından, özellikle de Nazi-faşizme karşı muzaffer Direnişten hala etkilenmektedir. Nitekim burjuvazi, kamu düzeninin veya “ulusal güvenliğin” savunulması veya suçların önlenmesi adına, devlet organları ve özel ajansları aracılığıyla, kitleleri harekete geçirme olasılığını içeren siyasi, sendika ve diğer faaliyetleri yürüten herkesi kontrol altında tutar (kart, casus, kayıt vb.). Özellikle burjuvazi, ajanslarının her komünist örgütün yapısını, finansman kaynaklarını, iç ve dış ilişkileri bilmek ister. Bu planı gen. De Lorenzo 1964’te uygulamak istedi ve bu günlerde (2006 yazı) ortaya çıkan SISMI kayıtları, söylediklerimi doğrulayan binlerce gerçeklerden sadece ikisi. Kendimizi bu “denetimli serbestlik” e hiç vermedik, bu kontrolden kaçmaya çalıştık, sadece bu değil. Söylediğim şey sadece örgütsel yöndür, aynı zamanda siyasi ve ideolojik bir yönü de vardır. Aşamadan aşamaya burjuvazi, siyasi faaliyetlere olduğu kadar sendikal faaliyetlere de belirli sınırlar koyar. Örneğin, 70’ler ile 80’ler arasında kervan doğduğunda, kimin oynadığı ile mücadeleye katılmak zorundaydı. Kızıl Tugaylar ve diğer Komünist Örgütleri kriminalize etmek ve tecrit etmek için yardım ve bilgi sağlamak zorundaydı. Aksine, RB mahkumlarına ve diğer OKC’lere (Baskıya Karşı Komiteler Ulusal Koordinasyon Bülteni ile), tanıdıkları ancak gerçekte ellerinden alınmış olan konuşma hakkını kullanmalarını sağladık: aynı zamanda, örf ve adet hukuku suçlarının bazılarına doğru veya yanlış olarak suçlanması gibi zulüm gören politikacılar da onlardı. Başka bir örnek: 90’larda uyum ve uyumluluk, her işçinin talep hareketinin boyun eğmek zorunda kaldığı yükümlülükler haline geldi. Aksine iddialar için her mücadeleyi destekledik ve güçlerimizin kararlılıkla ve dürüstlükle zafere ulaşmasına izin verdiği kadarını yaptı. Kısacası, başından beri kontrol edilemeyen bir değişken, burjuvazinin kontrol etmediği “çılgın bir hücre” ve hatta daha az liderlik etmeyen bir organizma idik. Burjuvazinin dikte ettiği ”oyunun kurallarına saygı gösterin”. Bunu yaparken, bu beden “işçilerin arkadaşları” olarak görünmek isteyen herkesi kızdırdı ve şartlandırdı. Burjuvazinin iktidarına alternatif bir güç olma ilkesidir, şu an için kendi gücünden çok daha az güçlü, çok çok küçük. Luca Casarini’den José Bovéo’dan önce “itaatsizliği” ya da nasıl yaptıklarından değil. Bu veya bu yasaya itaatsizlik göstermedik, ancak ne kendimizi bireysel yasaları ihlal etmekle sınırladık, ne de kişisel itaatsizliğimizi veya ihlalimizi sınırlamadık. Yeni bir toplumsal düzenin yaratılmasını gerekli bir amaç olarak belirttik, kalıcı çözüm vermeli dedik. İşçiler ve diğer işçiler, var olan kötülüklere yapıcı bir şekilde, İtalya’yı yeni bir sosyalist ülke yapmak zorunluluğunu kabul ettiler ve ilk adımın komünist partiyi yeniden inşa etmek olduğunu söylediler. Anlayışımız ölçüsünde, İşçilere gerçeği söyledik. hiçbir tehdide sessizce teslim olmadık, burjuvazi ile uzlaşmadık, her halükarda ve koşulda işçilere ne ölçüsünde olduğunu belirttik. Onların kazanmak için yapabilecekleri ve güçlerini, acımasızca ve gönül rahatlığıyla sahte “halkın dostları” nın hilelerini ortaya çıkardık, yasanın lafzını ve ruhunu sık sık baypas eden, görmezden gelen, yasaları ihlal eden egemen sınıfın maskesini düşürmek için kullandık. çıkarlarını bozduk. vb. Güçlerimiz küçük olsa da, örgütlü bir grup olarak, tüm bunları halk kitlesi içinde hiçbir bireyin ulaşamayacağı bir düzeye kadar yaptık. Kısacası, kamu düzenine uyumsuzduk. Burjuvazi onu korumak zorunda olanlar tarafından buna tahammül edilemez. Burjuvazinin karşısında, daha küçük bir yapıyken yeni bir güç oluşturduk. Bu güç ne kadar büyürse, burjuvazi için o kadar sorun yaratırdı. Uzun ömürlü devrimci halk savaşı anlayışının altında yatan ilke budur: Ülkede burjuvazininkine zıt bir güç yaratmak ve gerekli olanı gerçekleştirmek, kitleleri burjuvaziye karşı bir anda bir araya getirmek için gerekli bin operasyonu gerçekleştirmek. kaçınılmaz olarak yavaş yavaş ortaya çıkan, ancak geliştikçe yeni iktidarı güçlendiren ve burjuvazinin gücünü zayıflatan bir yol.
Devam edecek…
Kaynak:carc.it
Yorumlar kapalı.