Maoist Yoldaşları
“Bir kez daha tarafsız ve nesnel bir eleştirmen olmadığımı tekrarlıyorum. Yargılarım ideallerim, duygularım, tutkularım tarafından besleniyor. “ José Carlos Mariátegui. Lima, 1928.
Mariátegui’den aldığımız bu alıntıyla, hepimizin kuşkusuz bir şekilde sınıf önyargısı ile damgalanmış olduğunu belirtiyoruz. Proletarya Diktatörlüğü, sömürünün sona ermesi, sınıfların sona ermesi ve Komünist bir geleceğin savunuculuğunda önyargılıyız. Marksizm-Leninizm-Maoizm, esasen Maoizm bilimini her türden saldırılardan savunmaya bağlı olduğumuz anlamında önyargılıyız. Önyargımızda yalnız değiliz. Tarihte “nesnelliği” çevreleyen tüm öfke ve kabarıklıklara düşman, bunu yalnızca mevcut düzeni korumak anlamında yapar. “Senderolojistler” yani Peru Komünist Partisi (PKP) liderliğindeki Peru Halk Savaşı’nın “araştırılmasına” adanmış burjuva akademisyenlerin durumunda, önyargıları 1949’dan beri en güçlü ve etkili Halk Savaşı’nın itibarını sarsmak yönündedir.
Peru Halk Savaşı ve Latin Amerika
PKP liderliğindeki Halk Savaşı, kökeni Küba Devrimi’ne dayanan ve El Salvador’daki iç savaşın sonunu simgeleyen Sandinistas ve Chapultepec Barış anlaşmalarıyla sona eren geleneksel Latin Amerika silahlı mücadele modelinden kopan radikal bir dönüm noktasına işaret ediyor. Bu devrim dönemi, bir tür romantizm ve devrimin öncüsü olarak gerillanın teşviki ile karakterize edilir.
Fidel Kastro ve Ernesto “Che” Guevara’ya göre bu “foko”, köylü kitlelerine Latin Amerika ülkelerinde bir şehir ayaklanmasıyla taçlandırılan silahlanma ve zafer için ilham verecektir. PKP’nin ortaya çıkmasıyla, ideoloji ve siyaseti vurgulaması açısından düşmana öncekinden daha tehlikeli olan yeni bir model ortaya çıktı. PKP’nin inşası ve tüm araçları, kendi sözleriyle bir “savaş makinesi” olarak oluşturuldu. PKP’nin merkezinde, tüm siyasi ve askeri kararlarını belirleyen Yol Gösterici Düşünce vardı. Devrim, “büyük sevgi duyguları tarafından yönlendirilenin” aksine metodik ve bilimseldi. Aslında Peru’daki Halk Savaşı, Che Guevara’nın şu şekilde bahsettiği ilkelerinden keskin bir kopuş yaptı:
“Seçilmiş bir hükümete karşı asla devrim başlatmaya çalışılmamalıdır, çünkü halk devrimci bir yöne dönmeyecektir, oysa seçim alternatifleri bir seçenek olmaya devam edecek ve çekici kalacaktır.”
Halk Savaşı’nın 17 Mayıs 1980’de başlamasına kadar geçen dönemde Uluslararası Komünist Hareket kargaşa içindeydi. Başkan Mao, sadece birkaç yıl önce vefat etmişti, en yakın dört yoldaşı bozguna uğramıştı ve Kültür Devrimi, Deng Xiaoping’in önderliğindeki revizyonistler tarafından sona erdirildi. Marksizm-Leninizm-Maoizm’in ortaya çıkışını bu kadar meteorik yapan da bu bağlamdan kaynaklanmaktadır. Böylesi bir devrimi ve öncüsünü gözden düşürme ihtiyacı, uluslararası burjuva düzen ve emperyalizm için son derece önemlidir.
Başkan Gonzalo’nun Yakalanması
Peru burjuvazisi için 1992 yılı karanlık bir yıldı. Ekonomik krizin yanı sıra, devrimin eski devlete yönelik saldırıları, yurtdışındaki birçok gözlemcinin PKP için bir zafer olasılığını önermeye başladığı noktaya kadar artmıştı. Rand Şirketi, o yıl devrimcilerin başkenti kuşatma olasılığını belirten bir rapor yayınladı. O yılın Temmuz ayında silahlı bir grev şehri felç etti. PKP, hükümetin teslim olması dışında hiçbir şeyi müzakere etmeyeceğini açıkladı ve Ağustos ayında “stratejik dengenin sağlamlaştırılmasını” ilan eden “VI Gran Plan Militar”’ I (VI. Büyük Askeri Plan) başlattı. O sıralarda “Senderolojistlerin” çoğu, Ekim seçimleriyle aynı zamana denk gelecek yeni bir saldırı öngörüyordu. Bazıları, burjuva hükümetine daha fazla zayiat verdiren, daha büyük bir toprak yüzdesini kontrol eden ve kamuoyu yoklamalarında El Salvador’daki FMLN’den daha fazla kitle tarafından onaylanan devrimci bir hareket tarafından, burjuva hükümetin askeri olarak yenileceğini öngörüyordu.
12 Eylül 1992’de, DINCOTE polis biriminin ajanları, Gonzalo’yu ve üç Politbüro üyesinden ikisini ve partinin arşivlerinin bir bölümünü ele geçirdi. Yıl sonunda 22 Merkez Komite üyesinden 19’u tutuklanmıştı. Bu olaydan 12 gün sonra Gonzalo ve diğer parti üyeleri, Fujimori’nin denetimi altında, uluslararası hukukçular tarafından tanınmayan acımasız yasalar uyarınca bir askeri mahkeme tarafından yargılandı ve mahkum edildi.
Onu aşağılama çabasıyla Fujimori, Gonzalo’nun destekçilerine seslendiği ve VI Gran Planını tamamlamaya çağırdığı bir kafeste sundu, Aralık ayı sonunda PKP kendini yeniden organize etti ve bunu planı gerçekleştirmeye başladı. Eski Devlet her taraftan saldırılarla sarsıldı ve Peru’da ve yurtdışında “Başkan Gonzalo’nun Hayatını Savunmak” için çeşitli komiteler kuruldu.
Gonzalo’nun ele geçirilmesinin birinci yıl dönümünden birkaç hafta sonra Fujimori, Birleşmiş Milletler’de Gonzalo’dan hükümetle barış görüşmeleri başlatılmasını isteyen bir mektup okudu. Kısa bir süre sonra, sözde Gonzalo’dan gelen ve “güçleri korumak” için barış görüşmeleri çağrılarını yineleyen ikinci bir mektubu okudu. Bu mektubun, yakalamanın ardından bir dizi artan saldırılar ve gerici devletin ağır darbeler almasından sonra ortaya çıkması ilginçtir.
Her iki mektuba da militanların yaygın bir güvensizliği eşlik etti ve sahte olmakla suçlandı. Sonraki haftalarda, Eski Devlet televizyonda, bu kez, mektubu okumaya başlayan, dikkate değer ölçüde daha ince ve saçları boyalı olan, Gonzalo olduğu iddia edilen görüntülerle başka bir propaganda yayınladı. Bunun gerçek olduğuna inanan “Senderolojistler” bile beyin yıkama ve psikolojik işkenceden şüpheleniyorlardı. Senderelojistler ve Eski Devlet, PKP’yi itibarsızlaştırmaya çalışırken, “barış mektupları” üzerinde “iki çizgi mücadelesi” olduğu efsanesini yarattı:
“Terör örgütünün dahili belgeleri, barış anlaşmasını destekleyenlerle Feliciano’yu destekleyenler arasındaki hizip mücadelesinde açık bir galip olan Abimael Guzman ile sona erdiğini ortaya koyuyor”.
Bununla birlikte, El Diario’nun DEH Komitesi’ne yönelik bir eleştirisinde işaret ettiği gibi, bir polis komplosu ve iki çizgi mücadelesi tamamen farklı konulardır:
“Polis komplosu ile iki çizgi mücadelesini ayırt etmemek ideolojik ve politik bir hatadır. Barış mektuplarının özü nedir? Bunlar nerede ve nasıl uyduruldu? “Barış mektupları”, Peru Devleti İstihbarat Servisi’nin (SIN) ofislerinde üretildi. Bu mektuplar herhangi bir Parti örgütü veya komitesinden gelmediği gibi, Peru Komünist Partisi içindeki herhangi bir iç tartışma sürecinin ürünü de değildir. DEH liderlerinin yaptığı gibi, bunun “Peru Komünist Partisi safları içinde iki çizgi mücadelesi” olduğuna inanmak bir hatadır. Bu mektupların yazarları, istihbarat görevlileri, polis ajanları, yüksek rütbeli subaylar ve ABD Merkezi İstihbarat Teşkilatı’ndan (CIA) uzmanlardır. Bir polis komplosu, parti içi bir mücadele ile aynı şey değildir. Bu montajın detaylandırılmasına ve dağıtımına bazı teslimiyetçilerin katılmış olması, bunu PKP içinde iki çizgi mücadelesi haline getirmez.”
Her şeye rağmen, Eski Devlet tarafından tasarlanan karışıklık istenen bir etkiye sahipti. Bu, 13 yıl önce kurtuluş savaşı veren militanlar arasında şüphe tohumlarını ekmek içindir. Her türlü kirli numara ve işkence kullanıldı ve Başkan Gonzalo, kitlelerle konuşamayarak Callao askeri üssünde basından ve dünyadan soyutlanmaya devam ediyor. Bu oyunların tek amacı, Halk Savaşını boğmak ve destekçilerinin ve aktörlerinin kafasını karıştırmaktır. Yine de Başkan Gonzalo, Callao Deniz üssü hapishanesini dünyada yaşayan en büyük Komünist ve en önemli savaş esiri olarak savaşın parıldayan siperlerine dönüştürdü.
Sağ-Oportünist Çizgi ve Maoizmden Sapmalar
Eski Devlet’in çok da gerisinde durmadan, Peru’daki Halk Savaşı’nın sona ermesini görmek için misyonda birleşmiş olan “Soldan” ….. var. Esas olarak, MOVADEF ve ABD Devrimci Komünist Partisi (ADKP) tarafından temsil edilen Avakiancılar ve Afganistan Komünist (Maoist) Partisindeki (AKmP) soyutlayıcılardan oluşan Sağ-Oportünist Çizgiden (SOÇ) bahsediyoruz. Bu sağcı güçlerin her biri, kendi revizyonizmini ve Maoizmden sapmayı desteklemek için kendi çizgisini ilerletmeye çalışıyor.
MOVADEF’in SOÇsi için bu, öncelikle teslimiyetçi bir niteliktir. SOÇ, halk savaşını bitirmek ve kendisini yasal bir parti olarak kaydetmenin yanı sıra Peru’daki Eski Devlet tarafından Halk Savaşı’nda hapsedilenler için af çıkarılmasını istiyor. SOÇ’nin manevraları, Başkan Gonzalo’dan geldiği iddia edilen teslim çağrılarının “gerçekliğini” teşvik ederek Peru Ulusal İstihbarat Servisi (SIN) için çalışmayı amaçlamaktadır.
Kitlelerin her ilerlemesinde, kurtuluş hareketi içinde, genel olarak yapılan reformlardan memnun olanlar ile devrimci yolda ilerlemek ve daha da yakınlaşmak isteyenler arasında karakterize edilen iki çizgi mücadelesi vardır. Bu, dünyanın herhangi bir yerinde olduğu gibi Peru’da da geçerlidir.
ABD Devrimci Komünist Partisi, Gonzalo’yu bir teslimiyetçi olarak gösterme motivasyonu, kendi başkanı olan Bob Avakian ve onun “Yeni Komünizm Sentezi” figürünü tanıtma arzusuyla birlikte önemli bir yere sahiptir. Avakian’ın ve Yeni Sentez’in bu teşviki, Uluslararası Komünist Hareket (UKH) üzerinde feci bir etki yarattı ve Avakian revizyonizmini uluslararası komünist harekete dayatmaya yönelik aldatıcı girişimleri nedeniyle Devrimci Enternasyonalist Hareketin (DEH) dağılmasına yol açtı.
Gonzalo’nun Avakiancılar tarafından gözden düşürülmesine ilişkin sorular sadece bir kişi sorunu değil, siyasi ideoloji sorunudur. Yıllardır DEH’de ADKP, ilk olarak PKP tarafından öne sürülen Uzun Süreli Halk Savaşı’nın evrenselliğini reddetmişti. ADKP bunun yerine, 1917 sonrası Rusya’da yaşananlara çok benzer şekilde, Amerika Birleşik Devletleri’nde iç savaşa yol açacak bir ayaklanma hattını destekledi. ADKP’nin görüşüne göre, “devrimci savaşın başlatılması, toplumda devrimci bir krizin patlak vermesine bağlıdır.” Bu, elbette, emperyalist ülkelerde bir Halk Savaşı olasılığına karşıt duran her çizgiden revizyonistleri karakterize eden bir “bekle ve gör” yaklaşımından başka bir şey değildir.
ADKP aynı zamanda çeşitli DEH partileri tarafından Marksizm-Leninizm-Maoizmi Marksizmde bir bütün ve nitel bir sıçrama olarak değil, Marksizmin sözde Avrupa merkezciliğine ve “Maoizmin milliyetçiliğine” bir tonik olarak “bir köprü olarak Leninizm” e bağlı olarak görmedeki ısrarı nedeniyle eleştirildi ve ADKP, “kriz teorisine” bağlılığıyla, yayınlanmış ve belgelenmiş propagandasının çoğunda mevcut olan bir üçüncü dünya savaşı ısrarı ile bağlantılıdır. ADKP, Avrupa merkezciliği bir kenara atarak, dünya devriminin başarısını emperyalist uluslara, özellikle de Amerika Birleşik Devletleri’ne bağlayarak Amerikan istisnacılığını benimsiyor. “Dünyayı Fethetmek mi? Uluslararası Proletarya Zorunlu ve Yapmalı” başlıklı yazısında Avakian şöyle diyor:
“Batı’da – ve Sovyetler Birliği de dahil olmak üzere emperyalist ülkeler açısından Batı’dan bahsediyorum – bu dönemde devrim yapmanın Doğu’dakinden daha zor olduğu kanıtlanmıştır; Doğu, sömürge ve bağımlı ülkelerdir. ‘üçüncü dünya’ denen şey. Ama aynı zamanda devrimin olduğu yerde ve daha kolay yapıldığı yerde yönetmenin ve sürdürmenin son derece zor olduğu da kanıtlandı ve bunun kolay bir yolu yok.
Elbette, emperyalist kalelerin birinde (veya daha fazlasında) iktidarı ele geçirmede niteliksel bir atılım yapmayı başarırsak, bu aslında uluslararası proletarya için ileriye doğru yeni bir sıçrama olur ve yeni özgürlükler yaratır. Emperyalist bir ülkede devrim yapmanın, proletaryanın iktidara geldiğinde o ülkeyi ve onun üretici güçlerini, örneğin devrim başlamadan beş yıl öncesi olduğu gibi miras alacağı anlamına geldiği yanılsamasına sahip olmamamız gerekir – ve muhtemelen dünya savaşına da. “
Bu, dünyadaki temel çelişkiyi emperyalizm olarak ortaya koyan PKP’nin tersidir. ADKP böylece kriz teorisini merkeze alırken ve ABD’yi proleter devrimde birincil olarak ele alması sapkın ve eksik bir Maoizm bakış açısındam gelişti ve ADKP asla bir Maoist Parti olarak sayılamaz.
17 Haziran 2018’de AKmP tarafından yayınlanan bir açıklamada, Maoizmin bir soyutlaması için devrim sürecinde yol gösterici düşüncenin ortaya çıkmasının reddedildiğini görüyoruz, genel olanı özele uygulamada başarısız oluyor. Genel olanı özele uygulayarak, her devrimin kendi ulusal koşullarına özgü yol gösterici düşünceleri olacaktır.
“Şu anda Marksizm-Leninizm-Maoizmin daha ileri bir evrimini iddia etmek, ‘Prachanda Yolu’ ve ‘Avakian’ın Yeni Sentezi’nin revizyonizmi veya’ Gonzalo Düşüncesi’nin sapması olsun, temelsizdir. Partimiz her zaman Gonzalo Düşüncesi, Prachanda Yolu ve Avakiancı Yeni Sentez gibi iddiaların erken olduğunu belirtmiştir ve tarihsel olarak DEH’in çöküşünden sorumlu tutmuştur. “
Burada, Gonzalo Düşüncesi ve hatta Prachanda Yolu’nun savunucuları tarafından “Marksizm-Leninizm-Maoizmin daha ileri bir evrimi” olarak görüldüğü yönündeki sık sık tekrarlanan ve hatalı olan iddia ileri sürülmektedir. AKmP, doğru bir şekilde Avakiancılar ve onların “Yeni Sentez” ini bu iddiayı üstlendikleri gibi görüyor, ancak PKP hiçbir yerde Gonzalo Düşüncesi’nin tüm uluslar için evrensel olduğunu veya bunun bir ideoloji olduğunu iddia etmemiştir. AKmP iddialarını desteklemek için hiçbir alıntı yapmamıştır. PKP, Gonzalo Düşüncesi hakkında şunları söylüyor:
“Devrimler, uluslararası proletaryanın ideolojisinin evrensel hakikatinin her devrimin somut koşullarına uygulanmasının bir sonucu olan, onlara rehberlik eden bir düşünceyi doğurur; zafere ulaşmak için zorunlu olan bir yol gösterici düşünce… Marksizm-Leninizm-Maoizm olmadan, Gonzalo Düşüncesi düşünülemez, çünkü ikincisi, öncekinin gerçekliğimize yaratıcı uygulamasıdır… Peru devriminin uygulamasıdır; bu nedenle Gonzalo Düşüncesi, Peru Komünist Partisi’nin ve onun önderlik ettiği devrime özeldir.”
Gonzalo’nun kendisi, Gonzalo Düşüncesi’nin Peru’ya özel olduğuna değiniyor:
“Gonzalo Düşüncesi, Marksizm-Leninizm-Maoizm’in somut gerçekliğimize uygulanmasından başka bir şey değildir. Bu, özellikle Partimiz için, halk savaşı için ve ülkemizdeki devrim için esas olduğu anlamına gelir ve bunu vurgulamak istiyorum. Ama ideolojimize evrensel terimlerle baktığımızda, bizim için esas olanın Maoizm olduğunu bir kez daha vurguluyorum.”
Daha net olamaz, PKP, Gonzalo Düşüncesini, AKmP’nin iddia ettiği gibi Marksizm-Leninizm-Maoizm’in ötesine geçen bir “evrim” olarak değil, Peru’nun somut koşullarına uygulanabilir yol gösterici düşünce olarak gördü.
Gonzalo’ya bir evrensellik atfetme arayışındaki motivasyonları, Maoizmi sentezleyen PKP değil, DEH olduğu yönündeki tarih yazımını satma arzusundan kaynaklandığı ortadadır. Aynı zamanda, Kanada Devrimci Komünist Partisi’nden atılan oportünistler ve İtalya Maoist Komünist Partisi gibi soyut Maoizme dayalı olarak DEH’I yeniden kurma arzusundan motivasyon buluyorlar. 2011 tarihli bir açıklamada AKmP, neo-DEH’in aşağıdakilere dayandırılacağını belirtti:
“Marksizm-Leninizm-Maoizm – ve sadece Marksizm-Leninizm-Maoizm ve bundan daha azı ve daha fazlası değil – mevcut durumda uluslararası komünist hareketin ideolojik silahıdır. (“MLM sonrası”, “Marksizm” veya “Marksizm-Leninizm” den başka bir şey ifade etmeyerek, “düşünce” veya “yol” veya “yeni sentez” gibi eklenen formülasyonları kastetmiyoruz.)”
AKmP burada bir kez daha çok ince olmayan bir dilde yol gösterici düşünce kavramını reddediyor. Yani MLM’nin bir ulusun belirli koşullarına uygulanmasını reddeder, çünkü bu, yol gösterici düşüncedir. Marksizm-Leninizm-Maoizm, yol gösterici düşünce olmadan devrimde uygulanamayacağı için Marksizm-Leninizm-Maoizmi salt bir soyutlama olarak görüyorlar. AKmP amatör değildir, çünkü hareketleri UKH’deki en eskilerden biridir, Başkan Gonzalo’nun yazılarını MLM’nin kendi kendini ilan eden bir “evrimi” olarak eleştirmekten daha iyisini biliyorlar. O halde, hiçbir kaynağa atıfta bulunmayan bu çarpıtma, Avakanyalılar gibi kendilerini Uluslararası Komünist Hareket içinde liderler olarak kabul ettirmek için harekete geçirilen kasıtlı bir uydurmadır.
Senderolojistler
PKP’yi Kızıl Kmerler ile karşılaştırarak ayrım gözetmeyen bir katliam makinesi olarak gösterme girişimi, Hollanda hükümeti tarafından desteklenen bir kırsal kalkınma programında çalışan, Ayacucho’da yaşayan Ton de Wit ve Vera Gianotten’in benzerlerinden geliyor. Ayrıca, araştırması Amerikan Devletleri Örgütü tarafından desteklenen Amerikalı Senderolojist Ronald H. Berg’den geliyor. Bu iddialar, Lima sakinlerinin hareketi yalnızca yolsuzluğu cezalandırmak olarak algıladıkları, McClintock tarafından aktarılan anketlerle çelişiyor. Kızıl Kmerler ile karşılaştırmayı ve hareketin ayrım gözetmeksizin şiddet kullanmasını açıkça reddeden David Scott Palmer’ın yanı sıra.
Gonzalo’nun yakalanmasından ve Degregori başkanlığındaki Hakikat ve Uzlaşma Komisyonu’nun kurulmasından sonra, PKP’yi, yarısı PKP’ye atfedilen 70.000 kişinin ölümüne yol açan kana susamış bir örgüt olarak tasvir etmek için çok şey yapıldı. Bu liberal-hümanist raporlarda bahsedilmeyen, polis ve askerlerle işbirlikçilikten, sığır hırsızlarından, eşini, çocuklarını dövenlerden ve diğer kırsal zorbalara kadar uzanan “sivillerce” işlenen suçlardır. Bu nüanslar, isyanın yanlış olduğuna dair ideolojik gerekçelendirmeye hizmet ettikleri için elbette bahsedilmez.
Hakikat ve Uzlaşma Komisyonu, Fujimori hükümetini kınıyormuş gibi gözükmesine rağmen, yalnızca burjuva devlet tarafından uygulanan adalet ve şiddeti tekelleştirdi; komisyon hiçbir noktada, devrimin temsil edilmesine eşit yer vermedi.
PKP’nin Gösterimi
Hareketin birçok kültürel yönünü şarkılarla ve kültürel performanslarla, Halk Gerilla Ordusu’ndaki gerillaların, entelektüellerin ve siyasi mahkumların ifadelerini sergileyen “Aydınlık Yol’un Halkı” belgeseli (liberal burjuva bir şekilde de olsa) ve “Dünyaya Anlatmalısınız…” belgeseli benzer şekilde Başkan Gonzalo’nun halk yanlısı olduğunu ve Leonard Peltier ve Mumia Abu Jamal dahil dünyanın her yerinden aldığı uluslararası desteğini gösterdi.
Ancak diğerleri, PKP’yi, çocukları intihar bombacıları olarak kullandığı “Üst Kattaki Balerin” filmi gibi barbarca bir şekilde canlandırıyor. Dünya halkları için PKP bir ilham kaynağıydı. Sahte komünizm dünyanın çoğu yerinde geri çekilirken devrimin mümkün olduğunu kanıtladı.
PKP’yi Savunmak, Maoizmi Savunmaktır
PKP ve Başkanı Gonzalo önderliğindeki Peru Halk Savaşı, bu noktaya kadar olan en gelişmiş devrimci hareketi oluşturuyor. Bu, bize sadece sentezlenmiş Maoizmi vermekle kalmayan, aynı zamanda Latin Amerika, Meksika ve Brezilya’daki en iyi yoldaşların üstlenmiş olduğu devrim davasıyla ölümsüz bir meşale olarak dünyayı aydınlatmaya devam eden bir devrimdir. Bu yoldaşların pozisyonlarına yönelik iftiralar ve çarpıtmalar, eşzamanlı olarak Gonzalo’yu sadece sözde savunurken, onun en parlak öğrencilerine bir saldırı teşkil ediyor.
Dünya Maoistleri, Büyük Liderliği, Uzun Süreli Halk Savaşının Evrenselliğini, Üç Enstrümanın Eş Merkezli İnşasını, Partinin Militarizasyonunu ve devrim sırasında Yol Gösterici Düşüncenin ortaya çıkışını temelden reddeden soyut Maoizmi reddediyorlar. Bu sorular, PKP’nin zekice sergilediği Maoizmin somut bir şekilde farkına varmak için temelden önemlidir. Maoistler ayrıca Başkan Gonzalo’nun teslim olması yalanını reddediyor ve aynı zamanda Eski Devlet ile barış görüşmeleriyle ilgili her türlü tartışmayı sağ oportünist çizginin tezahürü olarak reddediyorlar. Devrim, yalnızca Eski Devletin Yeni Güce kayıtsız şartsız teslim olmasını kabul etmelidir.
Bu soruda merkezcilik olamaz, çelişki yasaları, bu sorunun Uluslararası Komünist harekette kaçınılmaz olarak öne çıkacağını dikte ediyor ve biz, kendimizi, dünya devrimine bir tehlike temsil eden revizyonizme ve sağ sapmaya karşı mücadele etmesi gereken sol çizginin partizanları ilan ediyoruz. Revizyonizm ve sağ sapma, Komünistleri burjuva yasalcılığına, parlamentarizme ve silahlı revizyonizme giden yolda sürükleme tehdidinde bulunuyor.
Sonuç olarak, dünya proleter devrimine, Marksizm-Leninizm-Maoizm, esasen Maoizm biliminin dayatılmasına, emperyalizmin tam ve mutlak yıkımına ve Proletarya Diktatörlüğünün kurulmasına koşulsuz desteğimizi ilan ediyoruz. Bunların hepsi bize öğretmenlerimiz Peru Komünist Partisi ve dünyada yaşayan en büyük Marksist-Leninist-Maoist olan Başkan Gonzalo tarafından öğretildi.
Yorumlar kapalı.