ABD Afganistan’ın 20 yıllık işgaline son verirken, CIA’in insansız hava aracı programı için eski bir istihbarat analisti Afganistan halkına “sadece kendimden değil, Amerikalı olarak toplumumuzun geri kalanından” bir özür sunuyor.
Christopher Aaron, Afganistan’a yapılan konuşlandırmalar sırasında “insan geçiş ücretini, bu savaşların kaynak geçiş ücretini ve uzaktan kumandalı uçaklardan insanlara ‘güdümlü füzeler’ düşürme politikasının savaşı kazanmamıza izin vermemesini” görebildiğini söylüyor. Ayrıca Aaron’ın yeni kitabı “Dirty Work: Essential Jobs and the Hidden Toll of Inequality in America”da Aaron’ın profilini çıkarıyoruz.
ABD’nin insansız hava aracı saldırıları ve savaşları “gölgelerde: gözden uzak, akıldan uzak yapmak” için askeri bir strateji geliştirdiğini söylüyor.
AMY GOODMAN: Yeni kitabınız Dirty Work: Essential Jobs and the Hidden Toll of Inequality in America’dakiişçilerden birine gidelim: Christopher Aaron, CIA’in insansız hava aracı programının eski istihbarat analisti. 2018’de işini anlatan bir makale şöyle açıldı: alıntı, “2006 baharında Christopher Aaron, Langley, Va’daki Terörle Mücadele Hava analiz merkezinde penceresiz bir odada 12 saatlik vardiyalarla çalışmaya başladı. Uzak savaş bölgelerinde gezinen dronlardan canlı, gizli video beslemeleri ışınlayan düz ekran monitörlerden oluşan bir duvarın önünde oturdu.” Christopher Aaron şimdi Tucson, Arizona’dan bize katılıyor.
Christopher, Demokrasi’ye hoş geldin! Bu uzak, penceresiz odada yaptığınız işi tarif edin. Yani, Afganistan’daki hedeflerinden çok uzakta.
CHRISTOPHER AARON: Evet. Öncelikle Amy, bugün beni programa kabul ettiğin için çok teşekkür ederim.
Eğer bir dakika ayırabilirsem – bunu geçmişte şahsen yaptım, ama bir dakikamı almak istiyorum, savaş resmen bittiğine göre, Afganistan halkına, sadece kendimden değil, Amerikalı olarak toplumumuzun geri kalanından bir özür sunmak istiyorum. Bence bu diyaloğun bir yerinde hepimizin yaşadığı insani duyguların yeri olmalı. Ve sözlerim bunu yapmak için tamamen yetersiz, ama eğer biri gezegenin diğer tarafında dinliyorsa, hepimiz az önce yaptıklarımız için özür dileyiz.
Benim işim istihbarat analisti olarakdı. Makalede yazdığı gibi video ekranlarının arkasındaydık. Gizli olan ve giremeyeceğim çok şey var. Kariyerime başka bir istihbarat teşkilatında çalışmaya başladım ve cia karargahındaki füzyon hücresine transfer oldum. Bu benim üniversite kariyerimdi, 11 Eylül kuşağının bir ürünü olarak. Ve kendi neslim için önemli olduğunu gördüğüm bir şey yapmak istedim. 12 saat boyunca ekranların arkasındaydık, haftada 3-4 gün, dönüşümlü vardiyalarda, gece ve gündüz tüm saatler boyunca.
Birkaç ay sonra Afganistan’a gitme fırsatım oldu ve biri 2006’da, diğeri 2008’den 2009’a kadar olmak üzere altı aylık iki görev yaptım. Ve böylece hem insan geçiş ücretini, hem bu savaşların kaynak geçiş ücretini hem de uzaktan kumandalı uçaklardan insanlara “güdümlü füzeler” düşürme politikasının savaşı kazanmamıza izin vermediği gerçeğini kendi gözlerimle görebildim. Yani, bu üç taraf da benim görüşüme göre başarısız oluyordu.
AMY GOODMAN: Chris, bilirsiniz, ABD Afganistan’dan çekilirken, ufuktan uzak bir yetenekten bahsediyorlar, tam olarak bahsettiğiniz şey, askerlerin yerde olmayabileceği, ama İhA saldırıları — Şey, Kabil’deki ABD varlığının son günlerinde, 10 kişilik bir aileyi öldüren insansız hava aracı saldırısı, bazıları 5 yaşından küçük. Bunu izlerken hissettiklerini mi?
CHRISTOPHER AARON: Geri çekilirken bunun olduğunu görmek korkunç. Savaşlarda geçirdiğim süre boyunca bunun sıradan olduğunu söylemek istemiyorum ama kesinlikle oldu. “Aşırılık yanlısı” ya da “terörist” olarak yaptığımız her cinayet için bunu söylemek imkansız ama tüm zaman boyunca masum kayıplar olduğu kesin. Ertesi gün sık sık sokaklarda görürdük – hedefli bir grevle bir kişinin peşine olurduk ve ertesi gün sokaklarda iki veya üç tabutun taşındığı görürdük.
Ve o zamanlar orduda ya da istihbarat camiasında şöyle bir tavır vardı: “Bu savaşın bedelidir. Teröristleri, Taliban’ı, El Kaide’yi vb. Ama gerçekten parçaları bir araya getirip neden ve sonuç olarak bakmaya başlıyorsun. Ve örneğin, geçen haftaki bu insansız hava aracı saldırısıyla, öldürülenler sadece insanlar değil, aynı zamanda: Peki ya kardeşleri? Peki ya kız kardeşleri? Peki ya okuldaki sınıf arkadaşları? Yani, belki de bir aşırılıkçıyı veya bir teröristi başarıyla öldürdün, şimdi onların yerini alacak beş, 10, 15, 30 yeni terörist var. Bu başarısız bir politika. Bu kadar basit.
AMY GOODMAN: Ve savaş sona ererken – bu sonsuza kadar savaşın bu bölümü sona ererken, meslektaşlarınızla, o odada bulunan diğer insanlarla konuşurken ne kadar temsilisiniz, eğer hala yaparsanız, diğer askerler? Şirket medyasında, askerden sonra veterinerin “Eğer şimdi çekiliyorsak, bunu ne için yaptık?” diye sorgulaması var, ama bu sorunun sadece kritik noktası değil: Bunu ne için yaptık?
CHRISTOPHER AARON: Harika bir soru. Bunu 2006’da ve kesinlikle 2008’den 2009’a tekrar döndükten sonra kendime sormaya başladım. Kendi gözlerimle gördüm ki – sadece boşa harcanan kaynaklar, insan geçiş ücreti, çitin her iki tarafında, birlikte çalıştığım askerler de dahil olmak üzere, TSSB’den büyük zarar görenler de dahil olmak üzere – ki bu benim de tutkulu olduğum bir şey – ama 2008, 2009’da ülkenin kontrol alanlarının kaybedilmesi, Güney Afganistan’daki tüm kandahar bölgesi.
Kulağa aptalca gelebilir ama 2006’da uzak üslere uçarken şükran günü yemeği yedim. Ve 2009’a kadar oraya dönemedik. Ben de dedim ki, “Bir dakika. Biliyorsunuz, bu savaşı devam ettiriyoruz.” Bu 2009’daydı. “Eskiden kontrol ettiğimiz bir üsse geri dönemeyiz. Neden sürekli oradaydık?”
Başkaları da var. Bu konuda konuşan tek kişi ben değilim. Brandon Bryant, Cian Westmoreland, Lisa Ling ve tabii ki daniel Hale, daha bir iki ay önce hapsedilmiş. Ancak, insanlar arasında çok az ve uzak olduğunu söyleyebilirim .
AMY GOODMAN: İhA programı hakkında bilgi yayınlamak için.
CHRISTOPHER AARON: Doğru, doğru. Ve orada gizli olan bir ya da iki parça vardı. Çok dikkat ettiğim bir konu. Ancak, casusluk yasasına göre onu bunun için yakaladılar.
Nihayetinde, ne için oradaydık? 2009’da 29 yaşında biri olarak, savaşların gidişatının başarısızlığı konusunda bana çok açık olan bir şeyi kabul edemem – askeri üstlerimin ve üstümdeki politikacıların aynı şeyi göremediğine inanamıyorum. Ve bu nedenle, bu gerçekler kümesiyle karşılaştığında, düşünen bir kişi şöyle demeli: “Bizi şu veya bu nedenle bir savaş durumunda tutmak için bir politika yok muydu?”
AMY GOODMAN: Travma sonrası stres bozukluğu olan TSSB’nin,bunu neden yaptığınızı sorgulamasının – yani, bu konuşmanın başında yaptığınız özrün – daha sonra yaşadığınız dehşete katkıda bulunduğunu düşünüyor musunuz?
CHRISTOPHER AARON: Biliyorum, benim için, sadece benim için değil, gazi inzivalarında iletişimde olduğum diğer birçok insan için de öyle. Ve tamamen açık olmak gerekirse, tekrar söylemek gerekirse, teknik olarak bir gazi değilim. Polis siviliydim. Yani, maaşınızın nereden geldiği merak konusu. Savaş bölgesinde silahlı bir sivil, bilirsin, insansız hava aracı programı üzerinde çalışıyor. Ama her neyse, ben de bu şekilde acı çeken bir dizi insanla temas halindeyim. Ve bu farklı bir TSSBtürü. Yaşadıklarımı, ordudaki kardeşlerinin gözlerinin önünde havaya uçtuklarını gören ya da uzuvlarını ya da duyularını kaybeden bazı insanlarla karşılaştırabilmem imkan yok. Yaşadıklarımızı bununla karşılaştırmaya çalışmıyorum. Ama aynı zamanda, yaşadığımız bir şey var.
Ve bu ülkeyi sevdiğimiz için bu programa gönüllü olan insanlar, bu ülkenin savunduğu şeyleri seviyoruz, burada sahip olduğumuz özgürlükler kadar, ve sonra yerdeki gerçekle karşılaştığınızda, video ekranından, sahada gerçekte olan şey ana akım medyada bildirilenler değil ve askeri yapıdaki üst düzeylerin bize savaşı kazanacağını söyledikleri şey değil, muazzam bir pişmanlık duygusu hissetmeye başlıyorsunuz. Ve bu, bilirsiniz, Eyal’la New York Times makalesine kadar kapsamlı bir şekilde konuştuğum şey, bu, bilirsiniz, ahlaki yaralanma veya ahlaki pişmanlık dedikleri şey. Ve bu gerçek.
AMY GOODMAN: Eyal, CIA’ininsansız hava aracı operatörü Chris’i neden temel işçilerin profiline dahil etmeye karar verdiğinden bahsedebilir misin? Kitabınızda şöyle diyorsunuz: “Gerçek şu ki, insansız hava aracı programı sadece askeri müteahhitlerin çıkarlarına hizmet etmiyor.” Kime hizmet ediyor diye konuş.
EYAL BASIN: Bence Chris’in o hareketli özürle başlaması çok uygun oldu ve bunu kolektif hale getirdi. Sadece üzgün olduğunu söylemiyordu, aynı zamanda bu şekilde savaşmayı seçen bir toplumun parçası olduğunu söylüyordu. Bu yüzden ona ve insansız hava aracı programındaki diğer insanlara odaklandım.
Biliyorsunuz, Irak ve Afganistan’dan sonra, kara işgallerinden sonra, Amerika bu savaşlar yüzünden tükenmiş, hayal kırıklığına uğramış ve hem kayıplar hem de kaynaklar açısından maliyeti, fiyat etiketini beğenmemişti. Peki, ne oldu? Önce Obama döneminde, sonra yine Trump yönetiminde, insansız hava araçları, en azından fiziksel bir risk olmadan uzaktan savaşıyor, en azından bizim tarafımıza geçiyor ve bu savaşı alıyor – resmi olarak savaşta olmadığımız ülkelerde bile insanları hedef alma ve öldürme hakkını koruyor, ama bunu gölgelerde yapıyor, gözden uzak yapıyor, Akıldan çıkmış.
Ve kitabımın temel teması, bu eylemlerin sadece ordunun değil, sadece Chris Aaron’ın değil, ve sadece insansız hava aracı programındaki mevcut insanlar olmadığıdır. Onlar bizim. Bunların ne olduğuna sahibiz – bunun etkisinin ne olduğu, yasal sonuçları ve ahlaki yansımaları ile.
Ve ben sadece, bilirsin, insansız hava aracı programının başında, bunun antiseptik olduğu hakkında çok fazla şey konuşuldu ve bu bir video oyunu oynamak gibi olurdu. Ama sonra, araştırdıkça ve ordunun kendisinin ne bulduğuna baktığımda, programda büyük tükenmişlik oranlarına sahipsiniz ve analistler, görüntü analistleri ve drone operatörleri istifa etti veya sadece zihinsel, duygusal ve psişik olarak sıkıntılı. Neden? Neden? Yol kenarındaki bombalardan kaçtıkları için değil, yerdeki askerlerin sahip olduğu yaralanmalar ve TSSB anlamında. Çünkü her gün, mesaiden sonra vardiya görüyorlar, ekranlarda şiddet olayları ortaya çıkıyor, uzaktan, bazı durumlarda, yanlış giden şeyler için, olan şeyler için – olan bir grev için ve kimin vurulduğundan emin değiller.
Ve böylece, bu “ahlaki yaralanma” terimi, sadece okuduklarımda değil, aynı zamanda bazı üsleri ziyaret ettiğimde ve bu üslerdeki psikiyatristlerle konuştuğumda da gündeme gelmeye devam etti. Ve bence bu ahlaki yaralanma, yine, sadece bunu yaşayan, yapılanları gören insanlara ait değil, hepimize ait, bunun savaşlarımıza devam etme yollarından biri olduğuna karar veren topluma.
AMY GOODMAN: Sonunda, çok çabuk, Chris, sen pek çok kişinin “joystick savaşçısı” dediği kişi miydin? Peki bu sözde joystick savaşçıları, insansız hava aracı operatörleri savaş alanında askerlerden farklı muamele mi ediyorlardı?
CHRISTOPHER AARON: Ben oyun çubuğu operatörü değildim. Onlarla doğrudan iletişim kurduk. Bir dizi istihbarat kaynağı bir araya gelerek bir saldırı olup olmayacağına karar verecek, insansız hava aracından bir füze fırlatılacak ya da askerler içeri girecek. Yani, o zincirin içine girdiğim yer istihbarat analistiydim. Esasen sahada neler olduğuna ilişkin ham değerlendirmeyi sağlıyorduk. İnsanlar var mı — diyelim ki hedef bizde, diyelim ki, insansız hava aracından izlediğimiz bir binanın içindeki aşırılık yanlısı kim olacak, ve sonra ordu komutanları bize gelip “O binada da kadın ya da çocuk var mı?” Ve onlara vereceğimiz cevaplara dayanarak, bazen bir dakika sonra, ekranda parlak bir parlama görürdük ve sonra kaç ceset gördüğünüzi sayarsınız, aslında, o saldırıdan sonra. Ben de joystick operatörü değildim ama bu bilgi esasen joystick operatörünün yaptığını yönlendiriyor.
AMY GOODMAN: Cia’in insansız hava aracı programının eski istihbarat analisti Christopher Aaron’a bize katıldığın için teşekkür etmek istiyorum.
Kaynak:democracynow.org
Yorumlar kapalı.