Yıllarca, bizi devrim rüyasına yönelten Sandinista gerillası Ömer Cabezas’ı merak ettim. Şimdi neredeydi? Sandinistaları ve Daniel’i hala destekliyor muydu? Medya neden onun gibi insanlarla konuşmuyor?
1980’lerin sonunda Dayton, Ohio’da üniversitedeyken benim gibi radikal öğrenciler Omar Cabezas’ın Dağdan Ateş adlı kitabıyla çabucak tanıştılar. Bu kitap aslında, Orta Amerika’daki ABD destekli diktatörlüklere ve ölüm mangalarına karşı imkansız zorluklarla savaşan paçavra gerillalarının hikayesinden heyecan duyan gençler için bir tür İncil’di. Nikaragua örneğinde, Sandinista gerillaları aslında 1979’da zafer kazandı ve ABD Deniz Piyadeleri’nin 1934’te güç kullanarak kurulmasına yardım ettiği bir rejim olan Anastasio Somoza’nın kötü şöhretli diktatörlüğünü devirdi. Davut Goliath’ı öldürmüştü ve önde gelen Sandinista savaşçılarından Omar Cabezas, heyecan verici hikayeyi eğlenceli, ilişkilendirilebilir ve çoğu zaman mizahi bir şekilde anlattı.
İlk kez 1982’de yayınlanan Dağdan Ateş’e rastladığımda, Sandinistalar tekrar savaşıyorlardı – bu sefer CIA’in Kontralar olarak bilinen karşı-devrimci bir terörist grup olarak örgütlediği Somoza’nın eski Ulusal Muhafızlarına karşı. Bu arada, hem El Salvador’daki hem de Guatemala’daki gerillalar, ABD’nin bu ülkelerin sağcı diktatörlüklerini yerinde tutmak için desteklediği acımasız ölüm mangalarıyla karşı karşıyaydı. Cabezas’ın kitabı, yazıldığı günkü kadar alakalıydı ve arkadaşlarım ve ben onu sevdik. Üniversiteden ve düğmeli hayatımdan sıkıldım, Ömer Cabezas gibi bir gerilla olmayı hayal ettim.
Bu hayalin peşinden hiç gitmemiş olsam da, 1987’de üniversiteden bir ay izin alarak Nikaragua Ağı ile yeniden ağaçlandırma çalışmaları yapmak üzere Ocotal, Nikaragua’ya gittim. Bu deneyim beni devrimin ve özellikle Sandinista Devrimi’nin zirvesine bağlamaya yetti. Yalnız değildim. Binlerce Kuzey Amerikalı ve Avrupalı, 1980’lerde Reagan’ın acımasız Kontra Savaşı’na karşı Devrim’i desteklemek ve sadece hayal edebileceğimiz romantik bir mücadele hayatı yaşayan Nikaragualılar aracılığıyla vekaleten yaşamak için Nikaragua’ya akın etti.
Ancak 1980’lerden 1990’lara kadar geçen on yılların değişmesiyle, Nikaragua’daki deneyimleriyle hayatları değişenlerin çoğu, öğrendiklerini çabucak unuttular. 1990’a gelindiğinde, El Salvador ve Guatemala’daki gerillalar, yıllarca süren mücadeleden bıkmış olarak, bu korkunç derecede adaletsiz toplumlara çok az değişiklik getiren barış anlaşmaları karşılığında silahlarını bıraktılar. Nikaragua’da seçmenler, ABD hükümetinin daha fazla savaş ve ekonomik yaptırım yönündeki açık tehditleri tarafından, Sandinistaları isteksizce görevden almaya zorlandı.
Ve sonra, düşünülemez olan oldu. Sovyetler Birliği, tek bir kurşun bile atılmadan düştü. Noel günü, l991’de, altın çekiç ve orak ile kırmızı bayrak, bir daha asla kaldırılmamak üzere Kremlin’den son kez indirildi. Devrim çağı sona ermişti ya da çoğumuz düşündük.
Bu arada, kohortum üniversiteden mezun oldu ve çoğunlukla, adam için çalışarak, aileleri yetiştirerek ve silahlı ayaklanmanın ihtişamını unutarak, mütevazı yaşamlarımızı sürdürdü. Dağdan Ateş’in binlerce kopyası raflarda toz toplayarak ya da kullanılmış kitapçıların pazarlık bölümünde sona ererek çöpe atıldı.
Dindar bir Roma Katolik olarak yetiştirilmiş biri olarak, gerçek bir inanan olmak için sıkı sıkıya bağlıyım. Bu nedenle benim için Nikaragua’ya ve Sandinistalara olan sadakatimi bir kenara bırakmak kolay değildi. Nikaragua’ya seyahat etmeye devam ettim ve Sandinista’nın geri dönmesini umuyorum. Ve Nikaragua’da yozlaşmış, neoliberal bir hükümetin birbiri ardına iktidara geldiği ve ülkeyi binlerce kesinti ile kana buladığı 16 uzun yılın ardından, Sandinistalar ve liderleri Daniel Ortega, yeniden göreve getirildi. Devrim yeniden yükselmişti!
Sağdaki resimde görülen Omar Cabezas, 1980’lerde FSLN üniformasıyla gösterilmiştir.
Ancak, bu zamana kadar, ABD’deki birçok kişi artık umursamadı. İnsanlar Nikaragua’ya hala hiç dikkat etmedikleri ölçüde, Sandinistaların – şimdi kolektif kalplerimizi çarptıran yorgunluklar ve AK-47’ler olmadan dağlardan aşağı indikleri – şimdi dikkatlerini çevirdikleri sıkıcı şeyler hakkında heyecanlanamadılar. Sandinistalar, diktatörlerle ya da karşı-devrimcilerle savaşmak yerine, sadece yollar, hastaneler ve köprüler inşa ettiler; selefleri tarafından yarı yarıya karanlıkta bırakılan bir ülkeyi elektriklendirdi; 1980’lerde kurdukları ücretsiz eğitim ve sağlık hizmetlerini eski haline getirdiler, ancak neoliberal hükümetler yok ettiler. Başka bir deyişle, ortalama Nikaragualıların hayatlarını çok daha iyi ve çok daha mutlu hale getirdiler.
Nikaragualılarla röportaj yapıldığı ölçüde, DemocracyNow! gibi programlarda bile, her zaman Sandinista hükümetini eleştiren insanlardır. Çoğu zaman, Dora Maria Telles gibi hoşnutsuz Sandinistalardır ve şimdi Daniel Ortega gibi eski yoldaşlarını kötü bir şekilde anlatan bir kariyer yaparlar.
Yıllarca, bizi devrim rüyasına yönelten Sandinista gerillası Ömer Cabezas’ı merak ettim. Şimdi neredeydi? Sandinistaları ve Daniel’i hala destekliyor muydu? Medya neden onun gibi insanlarla konuşmuyor?
Nikaragua’ya yaptığım her seyahatte Cabezas’ı sordum ve onunla tanışıp tanışamayacağımı sordum. Sebep ne olursa olsun, kimse bana yardım edemedi. Ardından, 2021 sonbaharında, sorgum nihayet olumlu bir yanıt aldı. Bazı yoldaşlarla geç bir akşam yemeğindeyken, Ömer Cabezas’ı tekrar sordum, en iyi ihtimalle taahhütsüz bir cevap bekliyordum. Ama hayır. Sergio adında genç bir Nikaragualı konuştu ve Cabezas’ı tanıdığını ve onunla tanışmamı ayarlayabileceğini söyledi. Ertesi gün, Ben Rubinstein ve küçük bir MintPress News video ekibiyle birlikte onu görmek için bir kamyonetin yatağındaydım (tıpkı 1980’lerin Nikaragua’sında gezdiklerimiz gibi).
Daniel Kovalik, Pittsburgh Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nde Uluslararası İnsan Hakları dersleri veriyor ve “Venezüella’yı Devirme Komplosu: ABD Petrol İçin Bir Darbeyi Nasıl Düzenliyor” kitabının yazarıdır.
Kaynak:mintpressnews.com
Yorumlar kapalı.