Türkiye’deyim çünkü Ukrayna’daki savaşı sona erdirmek için bir hareket olacaksa, bu burada olacak. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın İsveç ve Finlandiya’nın NATO üyeliğini potansiyel olarak veto etme konusundaki kararlı tutumu, kamuoyunda yalnızca bu ülkelerin Kürt direniş gruplarına verdiği algılanan destekle ilgili olarak çerçeveleniyor. Ama tabii ki çok daha derine iniyor.
Erdoğan, NATO’nun özellikle Finlandiya’nın genişlemesinin temsil edeceği doğuya doğru muhteşem ilerleyişinin, Putin’in yüzüne Ukrayna’da bir barış anlaşmasını çok daha zorlaştıracak bir tokat olduğunu anlıyor. Böyle bir anlaşma, Rusya’nın bugün elinde tuttuğu Ukrayna topraklarının bir kısmından vazgeçmesi üzerine kurulmalıdır. NATO’nun dramatik genişlemesi, bunun koşullarını yaratma girişiminin tam tersidir. Aslında NATO’nun bu genişlemeyi bu kadar aktif bir şekilde sürdürmesi, NATO’nun Avrupa’ya barış ve istikrarı yeniden sağlamaya çalışmak yerine, Rusya’nın kanını dökmek için uzun bir vekalet savaşı aradığının yeterli kanıtıdır.
Avrupa halkının Ukrayna üzerinde bir duygu dalgası tarafından ele geçirildiği, Eurovision şarkı yarışmasında on milyonlarca insanın halk oylamasıyla bolca gösterildi. Spazm sona erdiğinde, Finlandiya ve İsveç’teki görüşler geri dönebilir. Putin’in eski Sovyetler Birliği’nin Rus nüfuslu bölgelerini Rusya Federasyonu’na yeniden entegre etme hedefi olduğu on yıldan fazla bir süredir açıktır. Bu gündem şu anda yıkıcı bir savaşa neden oluyor, ancak Finlandiya veya İsveç için askeri bir tehdit değil.
Türkiye, seçilen mekanın prestijini koruyor ve belki de Rusya ile Ukrayna arasında diplomatik temasın sürdürülmesi için aracılık ediyor. Erdoğan’ın Finlandiya ve İsveç’e karşı güçlü tutumu, Rusya’nın güvenini korumak için gerekli. Elbette Türkiye’nin Rusya ile kendi uzun, son derece karmaşık tarihsel ve güncel ilişkileri var ve bu da Türkiye’nin kilit bir NATO üyesi olarak üstlenebileceği rolden çok daha önemli. Türkiye’nin Finlandiya ve İsveç’in toplamından çok daha ciddi bir askeri güç olduğunu da akılda tutmakta fayda var.
Burada bir başka, özellikle de Türkiye’nin oyuna olan ilgisi var, bu da Erdoğan’ın İsveç ve Finlandiya’nın NATO’ya girmesi konusunda Biden’a karşı durma isteğinde çok önemli bir faktör. Bu elbette NATO üyesi Türkiye ile Yunanistan arasındaki sürekli gerginlikle ilgilidir.
Türkiye, kıyılarına çok yakın olan Doğu Ege Yunan Adaları’nın askerileştirilmesine ve algılanan tehdit konusunda diğer NATO üyelerinden aldığı destek ve anlayış eksikliğine öfkeli.
Yunanistan’ın en Doğu (Oniki Ada) adalarının statüsü şüphe götürmez. BM Güvenlik Konseyi’nin tüm daimi üyelerinin ve diğer birçok devletin taraf olduğu 1947’de Paris Antlaşması ile kurulmuştur.
Adaların askerden arındırılması açıktır ve o zamandan beri hiçbir anlaşma bunu reddetmemiştir.
Limni ve Midilli de dahil olmak üzere diğer Yunan adaları da biraz daha batıda benzer şekilde 1923 Lozan Antlaşması ile sınırlandırılmıştır. Yunanistan, bu statünün daha sonra 1936 Boğazlar Sözleşmesi ile değiştirildiğini iddia ediyor. Bunun doğru olduğunu düşünmüyorum ama bu şu anda geliştirmemiz gerekenden daha karmaşık bir argüman. 1947 Antlaşması değiştirilmemiştir.
Yine de Yunanistan, Oniki Ada adalarının büyük ölçüde askerileştirilmesine, toplamda on binlerce askerin, askeri uçakların ve özellikle de uzun menzilli karadan yüzeye füzelerin yer aldığı bir şekilde ilerledi ve hala devam ediyor. Türkiye ve Rusya bunları bir tehdit olarak görüyor. Türk hükümeti, bu militarizasyonun aktif ABD işbirliği, katılımı ve belki de kışkırtmasıyla gerçekleştirildiğine özel olarak ikna olmuş durumda.
Şubat ayında Cumhurbaşkanı Erdoğan, askersizleştirmeyi öngören Antlaşmaların adalar üzerinde egemenlik veren Antlaşmaların ta kendisi olduğuna göre, Yunanistan’ın antlaşmaları reddetmesinin egemenliği sorguladığını belirtti. Erdoğan, Biden yönetimi tarafından hemen tokatlandı.
Dolayısıyla, Türkiye’nin ABD’nin Ege’deki doğrudan bir askeri tehdidi teşvik eden davranışlarına duyduğu kızgınlık, Erdoğan’ın Baltık’taki ABD gündemine hızla ertelemek istememesinin bir başka nedenidir. Türkiye’nin öfkesi, bunun ABD’nin taraf olduğu uluslararası bir anlaşmaya uymayı reddetmesinin gerçekten kötü niyetli olması gerçeğiyle daha da körüklenmektedir (Türkiye’nin kendisinin 1947 Paris Antlaşması’na taraf olmaması nedeniyle karmaşık bir durum).
Bloglamanın bu son 17 yılını, ana akım medyada taşınandan çok daha karmaşık ve gerçekçi bir resim bulmak için sadece biraz arka plan bilgisi, biraz araştırma ve birkaç etkileyici konuşma gerektirdiğini buldum. Ne yazık ki, Robert Fisk’in kalıbında çok az şey kaldı.
Bu yıl İngiltere gazeteciliğinin en önemli parçasının ana akım medya tarafından tamamen göz ardı edilmesinden bahsetmişken. Lütfen okuyunuz; İngiltere’nin gerçekte nasıl çalıştığı hakkında BBC’den her zamankinden daha fazla şey öğreneceksiniz.
Kaynak:globalresearch.ca
Yorumlar kapalı.