Emmanuel Macron, 24 Ağustos’ta, “bolluğun” ve “dikkatsizliğin” sona erdiğini ilan etti. Aynı gün, büyük Fransız şirketlerinin hissedarlara ödenen toplam temettü miktarının rekorunu bir kez daha kırdığını öğrendik: 44,3 milyar avro. Bu alanda Fransa Avrupa şampiyonudur.
Macron’un sözleri ile CAC 40’ın hataları arasında, şu şekilde formüle edilebilecek doğrudan bir bağlantı var: Fransız büyük burjuvazisinin raylara önderlik etmeye devam etmesi için, halk kitlelerinin kemerini sıkması gerekecek. “Satın alma gücünün korunmasına ilişkin yasada” öngörülen birkaç kırıntı dağıtıldıktan sonra, hükümet enerji üzerindeki tarife kalkanını kaldıracak. Bruno Lemaire, 2023 yılının başlangıcını çağrıştırıyor ve güven verici olmak istiyor: oranlardaki artış “kontrol altına alınacak”..
Ancak bugün “kontrol altına alınan” şey, her şeyden önce ücretlerdeki, emekli maaşlarındaki ve sosyal minimadaki artıştır. Tüm bu gelirler, yükselmeye devam eden enflasyonun çok gerisinde kalıyor. OECD tarafından yayınlanan bir araştırmaya göre, Ağustos ayı başında Fransız hanehalklarının reel gelirleri 2022’nin ilk çeyreğinde %1,9 oranında düştü. Ancak bu rakam sadece bir ortalama: düşüş en düşük gelirler arasında daha belirgindir.
Grev dalgası… ve propaganda
Gecenin gündüzü takip ettiği gündüz, bu durum ücret artışları için grev mücadelesini canlandırıyor. Fransız burjuvazisi bunu biliyor ve güçlü bir grev dalgasının yeni sektörlere yayıldığı Britanya’ya kaygıyla bakıyor – ve Britanya işçi sınıfının, 30 yılı aşkın göreli durgunluğun ardından muhteşem uyanışına işaret ediyor. Bu grevlerin, acil nedenlerinin çok ötesine geçen psikolojik ve politik etkileri vardır. Kolektif mücadele yoluyla, işçiler kendi güçlü yanlarının farkına varır, deneyim biriktirir ve daha da şiddetli mücadelelere hazırlanırlar.
Böyle bir senaryoyu önlemeye çalışmak için, Fransa’da burjuvazi, İngiliz yoldaşlarımızın örneğini izlemenin makul olmayacağını, çünkü “aşırı” ücret artışlarının eninde sonunda işçilerin kendilerine yeni bir enflasyonist dalgalanma biçiminde geri tepeceğini açıklamak üzere “uzmanlarını” gönderir. Bu, ücretin yem enflasyonunu artırdığı “fiyat-ücret döngüsünün” (dumanlı) teorisidir.
Burjuva ekonomik “teorisi”nin bu eski nakaratı, bir buçuk yüzyıldan daha uzun bir süre önce, konunun en iyi uzmanı Karl Marx tarafından çürütülmüştü. Genel olarak, ücretlerin enflasyonun gerisinde kaldığını, böylece artışlarının yalnızca çeşitli faktörlere bağlı olan yükselen fiyatların hareketiyle – genellikle kısmen – yetiştiğini açıkladı: para arzı ile malların üretimi arasındaki ilişkinin evrimi, metaların gerçek değerinin evrimi (bazı sektörlerde artabilir, çeşitli nedenlerle), vb.
Marx’ın gösterdiği gibi, ücretlerdeki artışın merkezi ve dolaysız etkisi, kârlardaki eşdeğer bir düşüştür. Egemen sınıfın, ülkede karşı konulmaz bir şekilde yükselen ücret taleplerine karşı muhalefetinin gerçek nedeni budur. Fransız burjuvazisinin rekabet edebilirlik sorunları göz önüne alındığında, bu taleplere karşı şiddetli bir direniş gösterecektir. Ancak Britanyalı işçi örneğinin gösterdiği gibi, grev dalgası başladıktan sonra hiçbir şey durduramaz. Yetersiz soğukkanlılıklarını savunmak için, çalışanların harekete geçmekten başka seçeneği kalmayacak. Sendikalardan uzak duran işçiler bile, genellikle, sert grevlere girmeye hazır olacaklardır.
Geçerken “Ücret ılımlılığının dostları”nın bir başka argümanından bahsedelim: “Enflasyon Putin’in hatasıdır. Ve ücret ılımlılığı, Ukrayna halkıyla dayanışma eylemidir.” Aslında, herkes enflasyonist dalgalanmanın Ukrayna’daki savaşın başlamasından önce başladığını biliyor. Fenomeni vurguladığı tartışılmaz. Ancak işçiler, Rus emperyalizmi ile Amerikan emperyalizmi arasında bir çatışmanın faturasını ödemeye istekli olmayacaklar. Toplumun tepesindeki “Ukrayna halkıyla dayanışma”ya her zamankinden daha baş döndürücü bir servet birikimi eşlik ettiği için bunu yapmaya daha az eğilimli olacaklar.
Patlayıcı bir durum
Birçok yorumcu, Fransa’daki durumun giderek patlayıcı hale geldiğine dikkat çekiyor. Nisan ve Haziran aylarındaki seçim döngüsüne, siyasi kutuplaşmanın yoğunlaşması damgasını vurdu. Macron, Ulusal Meclis’te sadece göreceli bir çoğunluğa sahip. En başından beri, gençlerin ve ücretlilerin büyük bir kesimi tarafından – geri döndürülemez bir şekilde – nefret ediliyor. Enflasyon tutunuyor ve yeni bir küresel durgunluk ortaya çıktıkça kötüleşiyor. Bununla birlikte, bu bağlamda hükümet, emeklilik comrade temine, işsizlik sigortasına ve İş Kanunu’na (diğerlerinin yanı sıra) karşı bir kez daha suçlamada bulunmaya hazırlanıyor. Fransız burjuvazisi bunu “ideoloji”den dolayı değil, yatırımlarının rekabet gücünü savunmak zorunda olduğu için talep ediyor.
CGT’nin konfederal önderliği, 22 Eylül’de sağlıkta bir seferberlik ilan etti ve bunu 29 Eylül’de meslekler arası bir eylem günü izledi. Tıpkı son yirmi yılda düzinelerce süren eylem günleri gibi, hükümeti de hareketsiz bırakacaklar. Mélenchon, kendi adına, Ekim ayı ortalarında “yüksek hayat pahalılığına karşı büyük bir yürüyüş” ilan etti. Bu seferberlik, doğası gereği rutin eylem günlerinden daha politik olacağı ölçüde, doğru yönde atılmış bir adımdır. “Birlik” ve “siyasi” mücadelelere soyut olarak karşı çıkmak yerine, sıkı sıkıya bağlı olmalıdırlar. Acil talepler (ücretler, çalışma koşulları, vb.) uğruna mücadele, Macron hükümetini devirme ve onun yerine kapitalizmden kopuş programı olan solcu bir hükümet geçirme yönündeki genel mücadeleyle ilişkilendirilmelidir.
Kaynak:revolutıon
Yorumlar kapalı.